In een eerdere column beschrijft Naomi Becht het excentrieke karakter van Oxford. De aparte namen, het systeem van colleges en de exclusieve clubjes komen allemaal aan bod. Ook ik weet uit eigen ervaring hoe prachtig het is om op Oxford te zitten want ik heb net mijn BA in PPE (Philosophy, Politics, and Economics) afgerond.
Mijn tijd in Oxford begon 3 jaar geleden met een oriëntatieprogramma speciaal voor buitenlandse studenten. Als Nederlander mocht ik voor mijn eerste jaar begon een paar dagen eerder naar Oxford om over de nodige nuttige (hoe open je een bankrekening) en nutteloze dingen (dat Britten graag in de rij staan) te worden geïnformeerd. Ook leerde ik over het aantal buitenlandse studenten dat aan de universiteit van Oxford studeert en hun land van oorsprong. Het gros waren Fransen, Duitsers, en Amerikanen. Er waren meer Belgen dan Nederlanders. Dit verbaasde me.
Het is een behoorlijke opgave om voor een bachelor op Oxford te worden aangenomen. Alle kandidaten moeten zich eerst via de UCAS website aanmelden. Wie zich door deze eerste ronde weet te slaan, moet zich vervolgens middels een interview bewijzen.
Over het interviewproces in Oxbridge (Oxford & Cambridge) doen allerlei mythes de ronde. De professor gooit een rugbybal naar je zodra je zijn kantoor binnenstapt. Wie hem vangt krijg een aanbod; degene die de rugbybal vangt en vervolgens in de prullenbak gooit krijgt een plaats ongeacht zijn eindexamencijfers. Dit is natuurlijk onzin; de interviews zijn er om te zien of je na kan denken.
De vragen die mij tijdens mijn interview werden gesteld bleken achteraf veel met mijn toekomstige studiestof te maken te hebben. Zo werd mij de vraag gesteld waarom democratische staten onderling geen maar met niet-democratische staten wel oorlog voeren (politiek). Tevens werd mij gevraagd hoe ik kan weten dat er een boek op tafel lag (filosofie). Tot slot werden mij enkele wiskundige vragen gesteld over afgeleiden en raakpunten en daarna over de waarde van aandelen in Apple nadat de iPhone was aangekondigd maar nog niet te koop was (economie). Ik zou het later allemaal weer tegenkomen: democratie bij politicologie, theorieën over true justified belief bij filosofie en rational expectations bij economie.
Van alle niet-Engelstalige landen spreken de Nederlanders waarschijnlijk het beste Engels. Het spreekt dus voor zich dat Nederlanders – die op z’n minst net zo slim zijn als elk ander volk – een grotere kans maken om op een topuniversiteit zoals Oxford of Cambridge een plek te veroveren. Interviews zouden de goedgebekte Nederlanders ook makkelijk af moeten gaan! Toch is dit niet het geval. Er is in Oxford een grotere groep studenten uit ons kleinere buurland België.
Het lijkt me sterk dat er, zesjescultuur of niet, zo weinig geschikte Nederlandse kandidaten voor een bacheloropleiding op Oxford zijn. Van de Nederlandse bachelorstudenten– ‘undergraduates’ genoemd in Engeland– die ik op Oxford kende had maar ongeveer de helft op een Nederlandse middelbare school gezeten. De andere helft had al een bachelor afgerond of zat in het buitenland op (een internationale) school (waarvandaan de stap naar Engeland over het algemeen een stuk kleiner is). Dit wekt bij mij de indruk dat veel Nederlanders de kans op het volgen van een topopleiding aan Oxbridge aan zich voorbij laten gaan doordat ze niet de moeite nemen, noch de aanmoediging krijgen, om een poging te wagen.
Ik zou daarom elke Nederlander die denkt een kans te maken op Oxford of Cambridge aanraden om het gewoon te proberen. Als Nederlander volstaat je Engels vrijwel zeker en zelfs als het je niet lukt hou je er een leuk reisje aan over: wie uitgenodigd wordt voor een interview wordt ondergebracht in het college van zijn of haar keuze!
Meld je dus vooral aan voor Worcester of Magdalen (Oxford) of Kings of Trinity (Cambridge) –dat zijn de mooiste!
Felix van Litsenburg heeft net zijn bachelor Philosophy, Politics and Economics aan de University of Oxford afgerond en is lid van NEWS. Voor vragen aan hem of over studeren in Oxford kun je mailen naar voorlichting@newstudent.nl.