Herfst heeft iets speciaals; roodgele bladeren dwarrelen van de bomen, de wind spelende met hun directie terwijl de eekhoorns langzamerhand schuilplaatsen zoeken voor de winter. Verwonderend staar ik naar de felle kleuren die me tegemoet komen terwijl ik naar de bladeren bij mijn voeten staar. Herfst heeft iets onschuldigs, iets dat spreads kindness en ik moet denken aan een quote van Jens Stoltenberg “When autumn darkness falls, what we will remember are the small acts of kindness”. Dieper in in m’n gedachten zinkende, word ik abrupt opgewekt als ik iemand tegen me op voel botsen.

Terwijl ik opkijk, zie ik twee paar grote, verwilderde ogen terugkijken. Een jong meisje begint zich mompelend te verontschuldigen. Ze raapt een plattegrond van Cambridge van de grond terwijl haar lanyard met Univeristy Card om haar hals slingert. “Could you maybe tell me where the main building of the University is?”. Licht verward kijk ik om me heen, me realiserend dat de zomer-touristen (met de selfie-sticks geplakt aan hun handen) langzamerhand weer vervangen zijn door kersverse, piep-nieuwe studenten die de stad binnendruppelen vol twinkelende ogen ready for a new adventure.

Cambridge in de herfst is een geval apart. Vibrant. Energetic. Maar vooral a lot of confusion. Nieuwe studenten rennen rond van introductie naar introductie, terwijl ze grip proberen te krijgen op de ingewikkelde structuren van colleges, departementen, scholen, de universiteit etc. Ik leg de studente uit hoe de universiteit is opgebouwd, terwijl ik in m’n ooghoek een fietser de “one way road” zie inrijden gevolgd door een geïrriteerde schreeuw “this is a ONE way road”. Een lach krult om m’n lippen denkend aan de keren dat ik die fout maakte toen ik net nieuw was in Cambridge.

Een maand geleden was ik nog bezig met het afschrijven van m’n MPhil thesis. Nu verkeer ik me in een wirwar van studenten – volgende week start ik met m’n PhD. Help – het rimpelende wateroppervlak van de Cam dient onmogelijk voor zelfreflectie. Ik zucht. Wind blaast door m’n haren. Ik hoor mensen in academic gowns kibbelend voorbij lopen. Algauw denk ik terug aan het magische afgelopen jaar. “Harry Potter Like” zoals sommigen het beschrijven. En een warm happy gevoel verspreid zich door mijn lichaam.

Cambridge is confusing, veeleisend en stressvol, maar bovenal one of the most magical and brilliant places to study.

Via deze blog zal ik gedurende het jaar een kijkje achter de schermen bieden over studeren in de University of Cambridge; van gekke gewoonten tot het schrijven van een application. Wil je dat ik over iets specifieks schrijf? Let me know via krv22@cam.ac.uk!

“So remember to look up at the stars and not down at your feet. Try to make sense of what you see and wonder about what makes a universe exist. Be curious” – Stephen Hawking.