Iris Veldwijk over de nasleep van haar Erasmusuitwisseling in Aarhus, Denemarken
Met groot plezier heb ik deze maand het verzoek gekregen om een stukje voor de nieuwsbrief te schrijven. Helaas is het voor mij alweer drie maanden geleden dat ik ben teruggekeerd van mijn studie in Aarhus, Denemarken. Aan de ene kant is dat heel jammer en voor jullie misschien minder spannend om te lezen in de nieuwsbrief, maar aan de andere kant geeft dat de mogelijkheid om het perspectief van de terugkerende student eens onder de loep te nemen, en te kijken naar de (onderschatte) uitdagingen die daarbij komen kijken.
Mijn onderverhuurde kamer is weer van mij, maar dat heeft wel een maand geduurd voordat ik daar weer echt ‘thuis’ was. Nu heb ik weer het privilege om met de NS te reizen, wat nu helemaal niet zo lang meer duurt vanuit Maastricht naar Utrecht, vergeleken met de zeventien-urige treinrit die ik in Zweden heb gedaan. DUO heeft mijn OV-kaart om een of andere gebrekkige reden geblokkeerd en ik ben na drie maanden nog steeds niet door de volledige bureaucratische mangel heen gehaald. Naar het strand fietsen vanuit mijn chaotische studentenhuis in Denemarken is er ook niet meer bij, want ik moet vier uur reizen voordat ik bij de Nederlandse kust ben. Niet alles valt tegen: het flauwe Deense eten heb ik ingewisseld voor flauw Euroshoppervoedsel, maar dat valt weer lekker te maken met de grote variëteit aan geïmporteerde kruiden die we in Nederland hebben. Het went wel weer.
Op de studie werd mijn lichting van University College Maastricht, studenten die in het herfstsemester op uitwisseling waren gegaan, onthaald als helden door onze vrienden. Iedereen wil koffie met je drinken en je hebt opeens meer dan genoeg materiaal op feestjes om iedereen te vermaken. Helaas heb je meer te vertellen dan waar mensen naar willen luisteren, dus beperk je je verhalenbundel al gauw tot alleen de meest legendarische relazen. Het imago van het Erasmus moet hoog gehouden worden; als je niks episch hebt gedaan, dan heb je iets verkeerd gedaan.
Inmiddels is alweer een hele nieuwe generatie van Nederlandse studenten de wereld over vertrokken met hun trolleys en twijfels of typische euforie. Met een klein beetje jaloezie zie ik ze vertrekken van mijn universiteit en via Facebook hoor ik het van vrienden aan andere universiteiten in Nederland. Ik mag eigenlijk helemaal niet klagen; ik heb het al meegemaakt, en ik ben al opzoek naar mastermogelijkheden in andere landen. Stiekem lach ik al van binnen om de bizarre, fantastische of schokkende dingen die ze mee gaan maken. Ik kan als doorgewinterde internationale student met het gevoel een autoriteit op uitwisselingsgebied te zijn, nu met een kalmerende stem tegen ze zeggen: “ik weet hoe het voelt.”