Ze hebben me door. Ik dacht dat ik de halve-liter-fles bier nog kon verbergen tussen een mueslireep en een pakje kauwgom. Maar het is duidelijk waarom ik hier ben. De enige winkel die hier in het katholieke Freising op een zondagmiddag geopend is, is op het station. Ik schaam me wel vaker bij de kassa. Als ik tampons moet kopen bijvoorbeeld. Nu is het alleen een tikje serieuzer en sta ik tussen de alcoholisten in de rij totdat ik mijn iets te dure biertje kan afrekenen. In ieder geval zullen zij me geen afkeurende blikken toewerpen. Dat doet de vrouw achter de kassa wel. En het stel voor me dat twee roze magnums afrekent. “Daar zitten waarschijnlijk net zoveel calorieën in als in mijn biertje,” zeg ik tegen mezelf ter verdediging.
Ik heb een zware week gehad. Alleen in het buitenland. Niet zomaar buitenland, maar Beieren. Veel werken. Weinig vrienden. Nieuwe taal. En een cultuur die zo dicht bij de mijne zou moeten staan, maar waar ik toch zo weinig van snap. En wat doe je dan in het weekend? Rondje fietsen, op een terrasje koffie drinken, de winkelstraat aflopen, boek lezen in het park, nog een rondje fietsen. Op een gegeven moment ben ik wel door de ideeën heen. En ik heb mijn moeder vandaag ook al twee keer gebeld. Ze zou nu toch niet opnemen. Zelfs mijn ouders in noord Groningen hebben een socialer leven dan ik! En om nu een Dirndl jurk aan te trekken en een Duitser in lederhosen aan de haak te slaan, daar ben ik nog net iets te trost voor. Dan maar aan de alcohol. Ik kijk de kassajuffrouw dapper aan en reken af. Zij heeft geen recht van spreken. Die woont al haar hele leven op dezelfde plek.
Als ik naar buiten loop en de zwervers met hun blikjes bier op de stoep zie zitten, glimlach ik naar ze. Ze lijken verrast door mijn hartelijke begroeting. Natuurlijk ken ik hun verhaal niet. En in het openbaar drinken gaat me een stapje te ver. Maar op dit moment voel ik me één van hen. Dit biertje heb ik verdiend: “Op de eenzaamheid!”