De liftdeuren naar de 18de verdieping gaan open. Op de vloer ligt een oranje kleed met de afbeelding van de Nederlandse leeuw. Ik ben op de goede plek. Ontspannen loop ik de gang door naar de wachtkamer. Het ziet er opgeruimd uit. Op een in het oog springend schilderij van Willem-Alexander en Máxima na zijn de muren strak en kaal. Een paar flyers van de Keukenhof liggen eenzaam op een tafeltje. Is dit het? Ik verbijt mijn teleurstelling.
Stiekem had ik er de hele week al naar uitgekeken. Het vernieuwen van mijn paspoort op het Nederlandse consulaat in New York City. Mijn verlangen en enthousiasme was aangewakkerd door de ervaringen van mijn Colombiaanse vrienden bij hun eigen consulaat. Ook al moesten ze drie uur wachten omdat het computersysteem eruit lag, ze werden er als eregasten ontvangen. Er naar toe lopend konden ze de salsamuziek buiten al horen. En tegenover hun consulaat staat een Colombiaans restaurant dat hun favoriete gerechten en bier serveert. Ik had niet gerekend op stamppot met rookworst of Heineken. Maar wel rekende ik op erkenning en een warm welkom. Iets vertrouwds. Even ontspannen thuis voelen.
Op Cornell kom je weinig Nederlanders tegen. Ik ben er ook niet specifiek naar op zoek gegaan. In mijn vriendengroep ben ik zelfs de enige Europeaan. De rest is Zuid-Amerikaans, Aziatisch of komt uit de VS. Ik geniet van al die internationale contacten. Ik dans met verve de salsa, vier  jaarlijks het Chinees  Nieuwjaar, het Joodse Paasfeest en luister af en toe naar Bluegrass. Dat ik daarnaast ook graag in mijn eentje op pad ga, dat kan je van mijn vrienden niet zeggen. Die zijn meestal in groepjes te vinden.
In dat opzicht is dit bezoekje aan het consulaat precies wat ik had kunnen verwachten. Nederlanders zoeken elkaar niet persé op. Wij zijn zelfstanding en efficiënt. Geen extraatjes of tierelantijntjes waar het niet nodig is. Niet eens een dropje. Hier een stempel. Daar een handtekening. Binnen 20 minuten sta ik weer buiten op 3rd Avenue. Klaar om me weer in de menigte te mengen.