Column januari – All London, baby!

Gepubliceerd op 11-01-2011 at 17:03


Terwijl ik mijn keycard van de balie pak wordt de receptie bestormd door weinig uitgeruste types die smeken om een print van hun dissertation. Altijd balen, printproblemen op deadline day. In de Common Room hangen meer heethoofden rond, de burn-out nabij. Al snel weet ik mijn vocabulaire uit te breiden met een bonte verzameling aan krachttermen uit een weelde van talen en culturen. Allen zijn geadresseerd aan de netwerkstoring die Northumberland House heeft getroffen. Even bedenk ik mij dat ik hier over een jaar wel eens tussen kan zitten, rammend op mijn toetsenbord om op tijd klaar te zijn. Dan vervliegt die gedachte weer: het is tijd om uit te pakken. De tien vierkante meter van mijn Single Ensuite Plus® kamer blijken nog lang niet gevuld als ik mijn koffer neerzet (vlieg NOOIT met Ryanair bij een verhuis) en als ik het hok eens gadesla, moet ik even glimlachen. Paarse muur, vliegtuigtoilet, maar wel uitzicht op Scotland Yard – LSE, baby!

Nu, aan de vooravond van Lent Term, besef ik dat mijn eerste indrukken wel representatief waren voor het studeren aan de LSE. Van de drie letters in die afkorting is de ‘L’ van ‘London’ waarschijnlijk de belangrijkste. Door haar locatie in hartje Aldwych, op een kwartier van Trafalgar Square en de City, trekt de LSE niet alleen een wereldwijd gezelschap van topacademici aan, maar ook een keur aan ‘praktijkmensen’ die vakken of gastcolleges geven. Studenten worden dan ook geconfronteerd met weldoordachte ideeën die ontwikkeld zijn in heel verschillende omgevingen. Dat is ook het doel van onderwijs aan de LSE: een aanzet geven tot verder denken, niet het bijbrengen van basiskennis. De School staat daardoor vooral bekend als onderzoeksinstituut en ruim zestig procent van de studenten is postgrad. Helaas heeft dat tot gevolg dat seminars met vijftien tot dertig studenten per groep wat grootschaliger zijn dan in bijvoorbeeld Oxford of Cambridge – docenten houden zich nu eenmaal liever bezig met onderzoek.

Veel mensen van betekenis moeten op een zeker punt in hun leven wel een keer in Londen zijn en de LSE maakt daar dankbaar gebruik van. De openbare lezingen kennen een echte sterrencast. Zo heb ik de afgelopen maanden de president van Chili, de Europees Commissaris voor het Budget, de Lord Chancellor en Nobelprijswinnaar Amartya Sen in levenden lijve mogen zien. De posities die dergelijke sprekers bekleden hebben tot gevolg dat je bij deze lezingen geen radicale uitspraken hoeft te verwachten, maar wel veel kunt leren over bijvoorbeeld het omgaan met lastige vragen. Skills zijn überhaupt erg belangrijk aan de LSE en het Careers Office en de studieverenigingen organiseren dan ook voortdurend vaardighedencursussen. Studenten zonder eerdere werkervaring worden begeleid met het vinden van geschikt vrijwilligerswerk, zo mogelijk samen met werkgevers die hun werknemers pro bono werk laten doen. Zo hielp laatst een student vrijwilligers van Morgan Stanley met het bouwen van een speeltuin in een achterwijk, wat hem uiteindelijk vrij gemakkelijk door de sollicitatierondes bij die bank bracht!

Ter afsluiting nog een korte ode aan het leven in Londen. Na vijf jaar studeren in Tilburg was ik natuurlijk wel wat gewend (kuch), maar een echte wereldstad biedt zoveel meer. Daarbij heb ik het niet over films die hier eerder uitkomen, het feit dat de iPad hier al maanden in de winkels ligt of zelfs het vuurwerk dat uit de London Eye knalt met Nieuwjaar. Ik heb het dan over het feit dat je de cuisine van tientallen landen kunt proberen, dat bijna iedereen hier buitenlander is en dat filmploegen van over de hele wereld in je voortuin staan. Zo kleurde in December de lucht achter Northumberland House rood van de fakkels die ontstoken werden bij de studentenprotesten en werd Julian Assange op tweehonderd meter van waar ik woon op borgtocht gelaten. Uiteraard wel onder de voorwaarde dat hij in Londen zou blijvenÂ… bofkont!

Wouter van den Wildenberg doet een LLM in Commercial Law aan de London School of Economics and Political Science